Verantwoordelijkheid gevraagd

Vrijheid en verantwoordelijkheid. Het zijn woorden, termen die vaak in partijpolitieke brochures opduiken. Zo ook bij de N-VA, mijn eigen partij.

Een evidentie, hoor ik u denken. Het hoort geen partijpolitiek standpunt te zijn. Wij zijn vrije burgers, verantwoordelijke burgers, we doen wat we goed achten.

En toch. Zijn we wel zo vrij? En vooral: zijn we wel zo verantwoordelijk? Want daar wringt vaak het schoentje. Een leefbare buurt, dat is niet alleen de verantwoordelijkheid van een lokaal bestuur. Ook wij, de burgers, de buren, hebben een verantwoordelijkheid in deze. En daarmee bedoel ik niet dat we alleen maar elk voor onze eigen stoep moeten vegen. We horen verder te kijken dan onze neus lang is. Naar onze straten, onze buren, onze wijk, onze leefruimte.

Vinden we het normaal dat in een appartementsblok een vrouw in ontbindende toestand wordt teruggevonden, terwijl de man een maandlang naast haar heeft geleefd? Vinden we het normaal dat medemensen durven sluikstorten, zonder dat ze daar ook maar enige vorm van wroeging of gêne bij hebben?

Dat betekent immers één ding: een gebrek aan sociale controle. Dat in een anonieme grootstad er vaak een gebrek aan sociale controle is, daar kan ik nog inkomen. Maar een stad met dorpsmentaliteit, zoals ons geliefde Waregem?

N-VA Waregem kwam met volgend standpunt in ons verkiezingsprogramma naar voor: het oprichten van BuurtInformatieNetwerken. Daarmee wordt de hele wereld niet verbeterd, maar het betekent misschien een stap in de goede richting. Het BIN-systeem is een communicatiesysteem/netwerk tussen buren, burgers en lokale handhavingsdiensten, waarbij op een eenvoudige manier, bvb. via sms, melding kan worden gemaakt van bijvoorbeeld verdachte handelingen. Dit om de sociale controle en het veiligheidsgevoel te versterken. Een ideetje voor ons stadsbestuur om dit in te voeren?

Ik weet ook: de tijd is schaars, het sop vaak de kolen niet waard. Maar met z’n allen, wanneer we maar goed uit onze doppen kijken, kunnen we door kleine inspanningen veel veranderen. Of verbeteren wat al goed was.

Ik geef enkele voorbeelden:
de ingang van de begraafplaats van Sint-Eloois-Vijve, een mooie witte rondboog, was aan het verloederen, zag meer zwart dan wit. Na een melding is de volledige ingang terug opgefrist, met het oog op Allerheiligen en Allerzielen zeker geen dag te vroeg. 2 weken geleden reed ik door de straten van datzelfde dorp, niet toevallig mijn dorp .

Op een elektriciteitscabine, midden een wijk, zag ik racistische opschriften geschilderd. Thuis gekomen deed ik onmiddellijk de melding bij de bevoegde instanties (Eandis in deze). Vandaag, nog geen 2 weken later, ging ik nog eens een kijkje nemen. De volledige bakstenen elektriciteitscabine is opnieuw geverfd, van de lelijke graffiti niks meer te bespeuren. Waarna ik vernam dat die racistische symbolen, voor iedereen van de wijk in het zicht, er al sinds jaar en dag opstonden.

Niet te begrijpen, vind ik dat. De melding was nochtans een kleine moeite. Een mailtje, 3 minuutjes werk, opstarten van PC inbegrepen. Nog geen 2 weken later is het ‘probleem’ opgelost. En het beeld van ‘verloedering’ is er ook mee verdwenen. Waarom deed niemand uit de buurt iets? Waarom was dit nooit eerder gemeld? Gemakzucht? Kijken we erover? Leren we ermee leven? Klagen we liever dan dat we er effectief iets aan doen? Of weten we misschien niet waar lopen met een bepaald probleem?

Ik doe dan ook een warme oproep aan alle vrije en verantwoordelijke burgers: zie je iets wat je niet aanstaat, wat niet hoort, wat beter kan: doe een melding bij het lokaal bestuur of bij andere bevoegde instanties. Via mandatarissen of rechtstreeks bij ’t stad: ze zijn ervoor!
En ondertussen blijf ik af en toe mijn toer eens doen, al was het maar om hier en daar een kleinverschil te maken.